Φοριόταν στα Ανώγεια, τα Σφακιά και στην Κίσσαμο με ιδιαιτερότητες σε κάθε περιοχή. Ήταν νυφική στολή για τις πιο πλούσιες και επιφανείς την οποία δάνειζαν και στις φτωχότερες.

Στα Ανώγεια το ζιπόνι του χρυσόπλεκτου λεγόταν μπαχριές. Από τσόχα ή βελούδο εκλεκτής ποιότητας σε διάφορα χρώματα κεντημένο ολόκληρο με σύρμα χρυσό γι’ αυτό λέγεται και χρυσοζίπονο. Γεμάτο με σχέδια έχει πολύ περισσότερο κέντημα από το ζιπόνι της σάρτζας. Κάποιες φορές δεν έχει μανίκια είναι μόνο γιλέκο, φούστα του είναι κόκκινη ή χρυσή με μικρές και χρυσή τρέσα στο τελείωμα. Πουκάμισο μεταξωτό με δαντέλες στα τελειώματα. Η διαφορά του Ανωγειανού χρυσόπλεκτου από τα είναι στο κάλυμμα του κεφαλιού. Στα Ανώγεια αποτελείται από ύφασμα μεταξωτό παραλληλό­γραμμο με χρυσή τρέσα γύρω-γύρω. Πριν από αυτό φορούσαν στεφάνι χοντρό από άσπρο ύφασμα την Καπαστή που πάνω της έμπαινε το πέπλο με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζει δύο σειρές από την χρυσή τρέσα στο μέτωπο όπου φορούσαν και κόκκινη βελούδινη κορδέλα με χρυσά νομίσματα το Κουχελιάκι.

Αυτό ήταν το σημάδι που πήγαινε ο γαμπρός πρώτη φορά στην νύφη και το φορούσε στο γάμο.

Ζώνη κόκκινη όπως της σάρτζας ή ζώνη φτιαγμένη από το ύφασμα της φούστας που στερεώνονταν με πόρπη-κόσμημα δουλεμένη με την τεχνική της αργυροχρυσοχοϊας και ποδιά που άλλοτε τη φορούσαν και άλλοτε όχι. Το μπασαλάκι (μαχαιράκι) στη μέση και πολλά κοσμήματα δαχτυλίδια, βραχιόλια, σκουλαρίκια από πεντόλιρες, χρυσές φούσκες ή μποτόνια και ο λαιμός γεμάτος από γιορντάνια, μποτόνια κολαίνες και αμπράκαμους με ένα μεγάλο σταυρό στη μέση .