Η σάρτζα παρουσιάζεται στα μέσα του 17ου αιώνα και τη φορούσαν γυναίκες κάθε ηλικίας. Από τότε και μέχρι σήμερα τη φορούν οι ψικαρούδες δηλαδή οι κοπελιές που αποτελούν την συνοδεία της νύφης. Είναι η σκολιανή φορεσιά των γυναικών.

Τα κομμάτια που την αποτελούν είναι:

Το σαλβάρι, μακριά βράκα από φαντή βαμβακερή μπόλια. Για τις επίσημες εμφανίσεις είχαν κεντημένο μεταξωτό ύφασμα με λουλούδια και πουλιά που τοποθετούνταν πάνω από τον αστράγαλο στα σημεία που φαίνονταν και το προσάρμοζαν ανάλογα. Επειδή είχε πολλή δουλειά και δεν θέλανε να φθαρεί- το βάζανε και το βγάζανε ράβοντας το πρόχειρα ανάλογα με την περί­πτωση. Η πουκαμίσα είναι μεταξωτή κεντημένη στον ποδόγυρο στις άκρες των μανικιών και στο λαιμό ή τελειωμένη με πλεκτό στα σημεία αυτά. Η σάρτζα (το κόκκινο πανί) μισή φούστα χρώματος κόκκινου που μπαίνει πίσω σηκωμένη μπροστά και πλάγια με χρυσοκέντητη τρέσα στο τελείωμα, που έδωσε και το όνομα σε όλη τη στολή.

Η ποδιά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα, λευκή φαντή με πολλά χρώματα στα γεωμετρικά σχήματα που τη διακοσμούν στο κάτω άκρο της και τελειωμένη με φουντάκια χρωματιστά δενόταν με τα βαστάγια πίσω στην μέση γυρίζοντας μπροστά το δέσιμο.

Το ζιπόνι φτιαγμένο από μαύρη τσόχα ή βελούδο σε διάφορα χρώματα, κεντημένο με σύρμα χρυσό ή ασημένιο και από τα τέλη το 19ου αιώνα ράβεται με χρυσά κορδόνια (ντεχλίρια).

Η ζώνη χρώματος κόκκινου που ήταν και αυτή υφαντή, το μαντήλι αραχνο­ΰφαντο μεταξωτό κόκκινο τετράγωνο με λουλούδια με κρούσα χρυσά ή ασημένια γι’ αυτό και λεγόταν χρυσομπόλια ή ασημομπόλια και μεταγενέστερα τα κρούσα ήταν βαμβακερά κίτρινα ή πράσινα.  Τα κοσμήματα του στήθους ήταν γιορντάνια με χρυσά φλουριά και μαμουντιέδες, αμπρακάμοι και μποτόνια και ένα μεγάλο σταυρό με πολύχρωμα πετράδια. Απαραίτητη ήταν η βελούδινη μαύρη κορδέλα ρε χρυσά νομίσματα που έσφιγγε το λαιμό και λεγόταν μανιάκι. Στη ζώνη τοποθετείται το μπασαλάκι που είναι ένα αργυροποίκιλτο μαχαιράκι με ασημένιο φουκάρι. Η κοπέλα που το φορεί δείχνει ότι είναι “λογόδοσμένη” και οτι ανήκει και μόνο στον άνδρα της και κανείς δεν μπορούσε να την διεκδικήσει. Επίσης είχε και πρακτική αξία γιατί μπορούσε να υπερασπιστεί με αυτό τον εαυτό της και την αξιοπρέπεια της όποτε κινδύνευε