Το παιχνίδι είναι μια σταθερή αξία της παιδικής ηλικίας σε όλες τις κοινωνίες, τό μέσο για την ομαλή ψυχοσωματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού, ένα στάδιο προπαρασκευαστικό για τη μετέπειτα ζωή του.

Το παραδοσιακό παιχνίδι ήταν το προϊόν του δρόμου, της γειτονιάς, της πλατείας, μοχλός για δημιουργική απασχόληση και δίνει στοιχεία του χαρακτήρα και του , εσωτερικού κόσμου κάθε παιδιού.

Ο ρόλος του ήταν πολύ σημαντικός αφού μέσα από αυτό τα παιδιά διασκέδαζαν, δημιουργούσαν, εκφράζονταν, ανέπτυσσαν τη φαντασία και την ευρηματικότητά τους;, και μάθαιναν να υπακουούν σε κανόνες, να συνεργάζονται, να κερδίζουν και να χάνουν. Δε χρειαζόταν πολλά. Αρκούσε ο αυθορμητισμός, το κέφι και απλά υλικά όπως πετραδάκια, κουρέλια, ξύλα, λάσπη, κλωστές, κεραμίδια… Είναι αξιοσημείωτο το πόσο έρχονται σε αντίθεση όλα τα παραπάνω με τα σημερινά . ακριβά βιομηχανικά και ηλεκτρονικά παιχνίδια που δεν προάγουν τή διαπροσωπική επαφή αλλά τη μοναχικότητα, την παθητικότητα, την υπερκατανάλωση και κάποιες φορές τη βία απομονώνοντας τα παιδιά μέσα στα σπίτια τους μπροστά στην τήλεοραση ή την οθόνη ενός υπολογιστή.

ΚΕΙΜΕΝΑ – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Ρίτα Σουλτάτου – Κοινωνική Λειτουργός Κ.Α.Π.Η. Δήμου Ανωγείων