Τα Υακίνθεια είναι διήμερες ή τριήμερες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στα τέλη Ιουλίου στα Ανώγεια, και συγκεκριμένα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο γύρω από το εκκλησάκι του Αγίου Υάκινθου. Πρόκειται για ένα σημαντικό θεσμό στα πολιτιστικά δρώμενα των Ανωγείων και της Κρήτης γενικότερα. Στο πέτρινο θεατράκι πραγματοποιούνται ομιλίες, συναυλίες, μουσικοχορευτικά δρώμενα από καλλιτέχνες και διανοητές τόσο από την Κρήτη και την Ελλάδα όσο και από όλο τον κόσμο. Αν βρεθείτε στα Ανώγεια τέλη Ιουλίου, μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε τα δρώμενα των Υακινθείων, στην καρδιά του Ψηλορείτη. Επίσημη σελίδα της διοργάνωσης: http://yakinthia.gr

Ιστορία

Όταν πριν από 36 χρόνια ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Γιώργης Κλάδος αποφάσιζαν τις μουσικές γιορτές και αγώνες λύρας στα Ανώγεια, ήταν μια πρωτοφανής κίνηση για την εποχή καθώς στην ουσία γεννιόταν και βαπτίζονταν η πολιτιστική αποκέντρωση στα Ανώγεια με θέμα την παράδοση.Από τότε, αδιάκοπα στον τόπο αυτόν, ανθεί η πολιτιστική δράση τόσο από τον δήμο όσο και από άλλους φορείς και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς όπως είναι γνωστό, η μουσική, ο χορός, το τραγούδι και η ποίηση αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των Ανωγειανών.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκαν το 1998 τα  Υακίνθεια από τον Λουδοβίκο και  μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων με όραμα. Από τότε κάθε χρόνο στο τέλος Ιουλίου, στα 1260 μέτρα στο πέτρινο θέατρο του Αγίου Υακίνθου με τα δέντρα στις κερκίδες και την ορχήστρα, εκατοντάδες καλλιτέχνες, επιστήμονες, αθλητές, δημοσιογράφοι και χιλιάδες φοιτητές, άνθρωποι κάθε ηλικίας, από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, συμμετέχουν και παρακολουθούν τα πολιτιστικά δρώμενα των Υακινθείων. Το γεγονός αυτό έχει καταξιώσει και έχει κατατάξει τα Υακίνθεια στη θέση των πλέον σημαντικών θεσμών πολιτιστικής δημιουργίας στη Χώρα μας, σημείο αναφοράς μεσογειακών πολιτισμικών ανταλλαγών.  

Ο ναός του Αγίου Υακίνθου,  ένα αριστουργηματικό κτήριο υστερομηνωϊκής αρχιτεκτονικής, σύμβολο πίστης και αγάπης, χτίστηκε το 1998 σε έναν μοναδικής ομορφιάς τόπο γεμάτο χιλιόχρονους πρίνους και νεαρούς ασφένταμους  καθώς ο Ψηλορείτης που για αιώνες έμοιαζε με πέτρινο δάσος, τώρα στις σχισμές των βράχων του η φύση ανασκουμπώθηκε και άρχισε να πυκνώνει τις τάξεις των δέντρων. Τα Υακίνθεια προκαλούν το πνεύμα και το σώμα μας με διαφορετικό θέμα κάθε φορά και έτσι κάθε χρόνο ζούμε μία και μοναδική ψυχοσωματική εμπειρία στο φυσικό μας χώρο: το δάσος το βουνού.

Ο καθηγητής Γιώργης Γραμματικάκης για τα Υακίνθεια

 Για την ιδιαιτερότητα των εκδηλώσεων και τον βαθύτερο σκοπό των εκδηλώσεων γράφει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Γιώργης Γραμματικάκης:

 “Ο Άγιος Υάκινθος και οι εορτές του επιδιώκουν να μας ανασύρουν από ένα παρόν δύσκολο και σκοτεινό και να ανοίξουν κάποιες χαραμάδες φωτός. Χαραμάδες προς την αγάπη και τα πολλαπλά της νοήματα, προς ό,τι ψιθυρίζουν η φύση και οι πέτρες του βουνού, προς το άλλο -την αλήθεια.

 Η σημερινή αλήθεια δεν είναι του ανθρώπου. Νομίζει ότι είναι, έτσι καθώς η ψυχή του παραπαίει ανάμεσα σε νούμερα που συγκλίνουν, ήχους βάρβαρους και τηλεοπτικές εικόνες. Ο Υάκινθος επιδιώκει να τα αρνηθεί όλα αυτά και να αναληφθεί – ως άγιος πραγματικός στους ουρανούς. Καθώς εκεί θα συναντήσει ό,τι του ‘λειψε κι ό,τι μας λείπει, είναι δίκαιο να τον συνοδεύσει στο ξεκίνημα του η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Μάνος ήταν από εκείνους που μας μίλησε – και θα μιλά πάντα – για τα καίρια της ζωής και αποκρυπτογράφησε, με την ποίηση και τη μουσική του, πολλά από τα μυστικά της. Είναι λάθος να νομισθεί ότι ο Υάκινθος έχει ένα συγκεκριμένο συμβολισμό. Αυτό που θέλει είναι όσοι τον αγαπήσουν, ποιητές και απλοί άνθρωποι, ζωγράφοι και επιστήμονες, να δουν στο πρόσωπό του τον δικό τους συμβολισμό την δική τους ανέγγιχτη και συχνά ανομολόγητη αλήθεια.”

Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων για τον  «Ξένιο Ψηλορείτη»

 “Ο Ψηλορείτης για αιώνες έμοιαζε με πέτρινο δάσος. Τώρα στις σχισμές των βράχων του η φύση ανασκουμπώθηκε και άρχισε να πυκνώνει τις τάξεις των δέντρων. Οι χιλιόχρονοι πρίνοι και οι νεαροί ασφένταμοι άρχισαν να σκεπάζουν τον ουρανό μας. Τα κουδούνια των προβάτων, οι ντελικάτες αίγες, τα αγριοπερίστερα στις σπηλιές, τα σιγαρδέλια, οι αρφιχταλοί, η βασίλισσα πέρδικα, οι ταξιδεμένες κορφές από τους αλαφροπάτητους βοσκούς, τα σιωπηλά Μητάτα με τις μνήμες, όλα κοσμήματα στο στήθος του Ψηλορείτη. Τα δέντρα που ταξιδεύουν, τα δέντρα που δεν ονειρεύονται, που φιλοξενούν το φεγγάρι στα κλαδιά τους, είναι εδώ για να μας υπενθυμίσουν πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου αλλά ισότιμο μέρος της δημιουργίας. Τραγουδάμε το δάσος, αυτή τη μορφή ζωής στην οποία οφείλουμε την ανάσα μας”.